مقدمه و هدف : در روش های آموزش سنتی، معلم محور اساسی آموزش است، ولی فراگیران در این روش فعال نبوده و فرصت تفکر عمیق پیرامون موضوع یا مشکل را ندارند. این تحقیق به منظور تعیین مقایسه ای تأثیر روش های آموزش سخنرانی و بحث گروهی برمیزان یادگیری و یادداری دانشجویان دردرس پرستاری و بیماریهای کودکان(1) در دانشگاه اهواز در سال 83 انجام شد.

روش : این پژوهش یک مطالعه تجربی است که بر روی 30 دانشجوی پرستاری دریافت کننده واحد پرستاری و بیماریهای کودکان(1) انجام گرفت. که به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره تدریس به شیوه بحث گروهی و 15 نفر تدریس به شیوه سخنرانی قرار گرفتند، و یک مدرس در طی 5 جلسه به آنها آموزش داد. ابزارگردآوری داده ها فرم اطلاعات دموگرافیک و آزمون پرستاری و بیماریهای کودکان به صورت 4 گزینه ای بود که در اولین  جلسه درس فرم اطلاعات و پیش آزمون و یک هفته و سه هفته بعد، پس آزمون از دانشجویان به عمل آمد. داده ها با نرم افزار spss  ویرایش 5/11 تجزیه، و آزمونهای تی زوج و مستقل برای مقایسه گروهها استفاده شد.

یافته ها : میزان یادگیری در دو گروه تدریس به شیوه سخنرانی و بحث گروهی افزایش معنی داری یافته بود و میزان یادگیری در گروه سخنرانی از گروه تدریس به شیوه بحث گروهی به طور معنی داری بیشتر بود، ولی میزان یادداری در تدریس یه شیوه بحث گروهی افزایش معنی داری در مقایسه با روش سخنرانی داشت.

نتیجه گیری :  شیوه بحث گروهی به عنوان یک روش آموزشی مؤثر جهت فعال کردن دانشجو، و افزایش مهارتهای تفکر عمیق و پایدار کردن مطالب در ذهن دانشجو به مدرسان و برنامه ریزان آموزش پرستاری پیشنهاد می شود، و لازم است مطالعات بیشتری در این باره صورت گیرد.