دوره 20، شماره 3 - ( 9-1391 )
جلد 20 شماره 3 صفحات 53-43 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (14632 مشاهده)
مقدمه و هدف: ملاقات یکی از نیازهای اساسی بیماران و خانوادههایشان در مدت زمان بستری است. از آنجائیکه سیستم بهداشت و درمان به سمت الگوی بیمار محوری حرکت می‌کند، ملاقات از بیمار در بخش مراقبت‌های ویژه را به موضوعی مورد علاقه و قابل بحث در این بخشها تبدیل کرده است. لذا تحقیق حاضر به بررسی تاثیر ملاقات برنامه‌ریزی شده بر شاخص‌های قلبی در بیماران بستری در بخش مراقبت قلبی پرداخته است.
روش کار: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی است. 60 بیمار مبتلا به سکته قلبی به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و بطور تصادفی به 2 گروه آزمون و کنترل تقسیم شدند. در گروه آزمون، از بیمار درخواست میشد که نام کسانی که با آنها احساس راحتی بیشتری دارد و تمایل به حضور آنان در زمان ملاقات دارد؛ را بیان کند. و ملاقات کنندگان در مورد رعایت آداب صحیح ملاقات آموزش می‌دیدند. داده‌ها توسط پرسشنامه و چکلیستهای مربوط به شاخص‌های فیزیولوژیک قبل، حین و بعد از ملاقات گردآوری و تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS18 انجام شد.
نتایج: بین میانگین فشارخون سیستولیک (058/0=P)، دیاستولیک (057/0=P)، تعداد ضربان قلب (271/0=P)، تعداد تنفس (056/0=P) و اشباع اکسیژن خون شریانی (199/0=P) با استفاده از آزمون آنالیز واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر در قبل، حین و بعد از ملاقات برنامه‌ریزی شده در گروه آزمون از لحاظ آماری تفاوت معنی‌داری دیده نشد. ولی در گروه کنترل غیر از اشباع اکسیژن خون شریانی (317/0=P) در بقیه موارد این تفاوت‌ها معنی‌دار بود(05/0>P).
نتیجه‌نهایی: ملاقات برنامه ریزی شده برای حضور خانواده و دوستان بر بالین بیمار تغییرات مهمی در شاخص‌های قلبی عروقی از لحاظ بالینی ایجاد نمیکند. بنابراین طبق این مطالعه، دلیلی برای محدودیت ملاقات در بیماران بستری در بخش مراقبت‌های ویژه وجود ندارد
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |