مقدمه: تصمیم گیری بالینی یک فرآیند تفکر انتقادی در انتخاب بهترین عمل جهت رسیدن به اهداف مطلوب می‌باشد. یکی از وظایف مهم پرستاران تصمیم گیری بالینی می‌باشد، لذا می‌بایست از توانایی تصمیم‌گیری بالینی مناسبی برخوردار باشند. این مطالعه با هدف بررسی رابطه خودکارآمدی با تصمیم‌گیری بالینی در پرستاران شاغل در بیمارستان‌های شهر بوشهر در سال 1394 انجام شده است.

روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی تحلیلی است که به صورت مقطعی بر روی 247 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستانهای شهر بوشهر انجام شده است. روش نمونه‌گیری به صورت تصادفی طبقه بندی شده بود. داده ها با استفاده از پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شوآرتز و جروسلم و پرسشنامه تصمیم گیری بالینی استخراج شده و با آزمون های تحلیل واریانس، همبستگی پیرسون و اسپیرمن و کای-اسکور با نرم افزار SPSS/22 مورد تحلیل قرار گرفتند.

یافته­ها: پرستاران از نظر میانگین امتیاز خودکارآمدی 33/21 و امتیاز تصمیم‌گیری بالینی 61/45 در وضعیت مطلوب قرار داشتند. همچنین ارتباط معناداری بین سن (198/0=r، 01/0>p)، سابقه کار (203/0=r، 01/0>p) و جنسیت (532/56=chi، 05/0>p) با امتیاز تصمیم گیری بالینی پرستاران مشاهده شد. در نهایت ارتباط معنادار، مثبت و نسبتاً قوی بین امتیاز خودکارآمدی و تصمیم گیری بالینی پرستاران مشاهده شد (563/0=r، 01/0>p).

نتیجه نهایی: با توجه به اهمیت بحث تصمیم گیری بالینی و ارتباط معنادار آن با خودکارآمدی در پرستاران، توصیه می­شود در فرآیند سیاستگذاری جهت ارتقاء کمی و کیفی خدمات، بهبود خودکارآمدی و تصمیم‌گیری بالینی پرستاران در ساختار نظام سلامت مد نظر قرار گیرد.