دوره 31، شماره 1 - ( زمستان 1401 )
جلد 31 شماره 1 صفحات 74-65 |
برگشت به فهرست نسخه ها
سجاد واحدی1 
، سمانه مرادی2 ، مهدی امرائی2 ، شهرزاد عطارزاده3 ، شیرین کیانپور4 ، محسن زارع نصیری* 5
، سمانه مرادی2 ، مهدی امرائی2 ، شهرزاد عطارزاده3 ، شیرین کیانپور4 ، محسن زارع نصیری* 5
1- گروه مدیریت خدمات بهداشتی و درمانی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران
2- دانشکده بهداشت، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران
3- واحد توسعه تحقیقات بالینی، بیمارستان گلستان، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران
4- معاونت درمان، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران
5- دانشکده بهداشت، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران ، mzarenasiri@gmail.com
2- دانشکده بهداشت، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران
3- واحد توسعه تحقیقات بالینی، بیمارستان گلستان، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران
4- معاونت درمان، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران
5- دانشکده بهداشت، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران ، mzarenasiri@gmail.com
چکیده: (1404 مشاهده)
سابقه و هدف: یادگیری با گزارش‌دهی خطاها افزایش می‌یابد و منجر به تغییراتی در فرایندهای بیمارستانی و بهبود نتایج سلامت می‌شود. این مطالعه به بررسی موانع گزارش‌دهی خطاهای پزشکی از دیدگاه پرستاران سه بیمارستان منتخب شهر اهواز می‌پردازد.
مواد و روش‌‌ها: مطالعه حاضر یک پژوهش توصیفی تحلیلی است. جامعه آماری شامل تمامی پرستاران شاغل در بیمارستان آموزشی درمانی گلستان، بیمارستان امیرالمؤمنین و بیمارستان آریا بودند. حجم نمونه کل با کمک جدول مورگان 256 پرستار محاسبه شد که به تفکیک از سه بیمارستان به ترتیب 136، 79 و 41 پرستار انتخاب شدند. داده‌ها با کمک پرسش‌نامه موانع گزارش‌دهی خطاهای پزشکی آندرسون جمع‌آوری شد. داده‌های کمّی با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 23 تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد عوامل قانونی (0.476±2.14) مهم‌ترین عامل مؤثر در عدم گزارش خطاهای پزشکی هستند. ترس از مؤاخذه و بازخواست (85.9 درصد)، حجم زیاد کار (92.5 درصد)، در معرض اتهام بودن فرد (93.8 درصد) و ایجاد کار اضافی برای فرد (87.4 درصد) به ترتیب مهم‌ترین عوامل قانونی، فرهنگی و سازمانی، مقررات نظارتی و مالی بودند. پرستاران بیمارستان‌های دولتی گلستان و امیرالمؤمنین، عوامل قانونی و پرستاران بیمارستان خصوصی آریا، عوامل مالی را مهم‌ترین عوامل مؤثر در عدم گزارش خطاهای پزشکی بیان کردند. نتایج نشان داد بین عوامل گزارش‌دهی خطاهای پزشکی و متغیرهای سن، سابقه کاری و میزان اضافه‌کاری رابطه معناداری وجود دارد.
نتیجه‌گیری: ارتباط مؤثر و حمایت کافی مدیران از پرستاران در کنار وجود سیستم ثبت گزارش خطای کارآمد و استفاده مؤثر از گزارش‌های به‌دست‌آمده در افزایش گزارش خطاهای پزشکی مؤثر است.
مواد و روش‌‌ها: مطالعه حاضر یک پژوهش توصیفی تحلیلی است. جامعه آماری شامل تمامی پرستاران شاغل در بیمارستان آموزشی درمانی گلستان، بیمارستان امیرالمؤمنین و بیمارستان آریا بودند. حجم نمونه کل با کمک جدول مورگان 256 پرستار محاسبه شد که به تفکیک از سه بیمارستان به ترتیب 136، 79 و 41 پرستار انتخاب شدند. داده‌ها با کمک پرسش‌نامه موانع گزارش‌دهی خطاهای پزشکی آندرسون جمع‌آوری شد. داده‌های کمّی با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 23 تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد عوامل قانونی (0.476±2.14) مهم‌ترین عامل مؤثر در عدم گزارش خطاهای پزشکی هستند. ترس از مؤاخذه و بازخواست (85.9 درصد)، حجم زیاد کار (92.5 درصد)، در معرض اتهام بودن فرد (93.8 درصد) و ایجاد کار اضافی برای فرد (87.4 درصد) به ترتیب مهم‌ترین عوامل قانونی، فرهنگی و سازمانی، مقررات نظارتی و مالی بودند. پرستاران بیمارستان‌های دولتی گلستان و امیرالمؤمنین، عوامل قانونی و پرستاران بیمارستان خصوصی آریا، عوامل مالی را مهم‌ترین عوامل مؤثر در عدم گزارش خطاهای پزشکی بیان کردند. نتایج نشان داد بین عوامل گزارش‌دهی خطاهای پزشکی و متغیرهای سن، سابقه کاری و میزان اضافه‌کاری رابطه معناداری وجود دارد.
نتیجه‌گیری: ارتباط مؤثر و حمایت کافی مدیران از پرستاران در کنار وجود سیستم ثبت گزارش خطای کارآمد و استفاده مؤثر از گزارش‌های به‌دست‌آمده در افزایش گزارش خطاهای پزشکی مؤثر است.
نوع مطالعه: پژوهشي اصیل |
موضوع مقاله:
پرستاری
دریافت: 1401/6/23 | پذیرش: 1401/10/25 | انتشار: 1401/12/10
دریافت: 1401/6/23 | پذیرش: 1401/10/25 | انتشار: 1401/12/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |