مقدمه: رضایت و فرسودگی شغلی پرستاران دو مولفه مهم در مراکز بهداشتی درمانی می باشد. با توجه به اینکه اکثریت کارکنان شاغل در بیمارستانها را پرستاران تشکیل میدهند وضعیت این دو متغیر مهم سازمانی رابطه مستقیمی با کیفیت خدمات پرستاری و به تبع آن سلامت افراد جامعه و همچنین  تاثیر بسزایی در تحقق اهداف این موسسات دارد.

روش کار: این مطالعه توصیفی-تحلیلی در سال1394بر روی299نفر از پرستاران مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی همدان با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای از نوع نسبتی انجام شد. ابزار گردآوری داده ها شامل دو پرسشنامه رضایت شغلی مینه سوتا و فرسودگی شغلی ماسلاچ بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روشهای آمار توصیفی و آزمونهای ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره به روش گام به گام انجام شد.

یافته ها: رضایت شغلی پرستاران در سطح متوسط و فرسودگی شغلی آنها در سطح پایینی بود. بین رضایت شغلی، خستگی عاطفی و رضایت شغلی و مسخ شخصیت پرستاران همبستگی منفی و معنا داری(r=-.664, p<0.01وr=-.503, p<0.01)وجود داشت. بین رضایت شغلی و کاهش موفقیت فردی پرستاران همبستگی مثبت و معنا داری(r=.449, p<0.01)وجود داشت. مولفه های رضایت بیرونی و رضایت درونی تببین کننده(44%و20%)از واریانس خستگی عاطفی و کاهش کاهش موفقیت فردی بودند. مولفه رضایت درونی تببین کننده(26%)از واریانس مسخ شخصیت بود.

نتیجه گیری: مولفه های رضایت شغلی پیش بینی کننده فرسودگی شغلی پرستاران بود. از اینرو سیاست گذاران سیستم های بهداشتی درمانی می توانند با توجه بیشتر به عواملی که باعث افزایش رضایت شغلی پرستاران میشود میزان فرسودگی شغلی را در آنها کاهش دهند