دوره 31، شماره 4 - ( پاییز 1402 )
جلد 31 شماره 4 صفحات 244-236 |
برگشت به فهرست نسخه ها
سیده منا نعمتی1 
، رضا قانعی قشلاق2 ، شیوا صلواتی3 ، فاضل دهون* 4
، رضا قانعی قشلاق2 ، شیوا صلواتی3 ، فاضل دهون* 4
1- کمیته‌ی تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی کردستان، سنندج، ایران
2- مرکز تحقیقات مراقبت بالینی، پژوهشکده توسعه سلامت، دانشگاه علوم پزشکی کردستان، سنندج، ایران
3- بیمارستان توحید، دانشگاه علوم پزشکی کردستان، سنندج، ایران
4- مرکز تحقیقات مراقبت بالینی، پژوهشکده توسعه سلامت، دانشگاه علوم پزشکی کردستان، سنندج، ایران ،F.dehvan@yahoo.com
2- مرکز تحقیقات مراقبت بالینی، پژوهشکده توسعه سلامت، دانشگاه علوم پزشکی کردستان، سنندج، ایران
3- بیمارستان توحید، دانشگاه علوم پزشکی کردستان، سنندج، ایران
4- مرکز تحقیقات مراقبت بالینی، پژوهشکده توسعه سلامت، دانشگاه علوم پزشکی کردستان، سنندج، ایران ،
چکیده: (1751 مشاهده)
سابقه و هدف: دانش ناکافی در زمینه‌ی خودمراقبتی در این بیماران موجب بدترشدن وضعیت بیماری و کاهش امید به زندگی‌‌شان می‌شود؛ لذا این مطالعه با هدف تعیین تأثیر آموزش برنامه‌ی خودمراقبتی بر امید به زندگی در بیماران همودیالیزی مراجعه‌کننده به بیمارستان توحید شهر سنندج در سال 1400 انجام شد.
مواد و روش‌‌ها: در مطالعه‌ی نیمه‌تجربی حاضر، تمام بیماران دارای معیارهای ورود، به‌روش سرشماری انتخاب شدند و سپس در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. در دو گروه قبل و یک ماه بعد از مداخله، پرسش‌نامه‌ی دموگرافیک و امید به زندگی هرث توزیع شد. مداخله شامل سه جلسه‌ی آموزشی چهره‌به‌چهره درباره‌ی همودیالیز، درمان دارویی، مصرف مایعات و رژیم غذایی بود که در حین همودیالیز به بیماران ارائه می‌شد. بیماران در گروه کنترل طبق روتین، مراقبت‌های لازم را دریافت کردند. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های تی وابسته، تی مستقل و کای اسکوئر با استفاده از نرم‌افزار SPSS-16 تحلیل شدند.
یافته‌ها: یافته‌های حاصل از مطالعه نشان داد که میانگین نمره‌ی امید به زندگی قبل از مداخله در گروه آزمون 2.31 ± 17.86 و در گروه کنترل 1.89 ± 17.87 بود (0.710p= و 1.817-t=) و هر دو گروه امید به زندگی ضعیفی داشتند؛ اما بعد از مداخله، میانگین نمره‌ی امید به زندگی در گروه آزمون 4.43 ± 20.16 و در گروه کنترل 2.41 ± 17.96 بود که تفاوت آماری معنی‌داری داشت (0.001p< و 1.493t=).
نتیجه‌گیری: آموزش خودمراقبتی به افزایش آگاهی و ارتقای کیفیت مراقبت در بیماران منجر می‌شود و افزایش امید به زندگی را در این بیماران به دنبال خواهد داشت؛ بنابراین ارتقای سطح خودمراقبتی در بیماران باید همواره بخشی از مراقبت‌های پرستاری را در بر بگیرد.
مواد و روش‌‌ها: در مطالعه‌ی نیمه‌تجربی حاضر، تمام بیماران دارای معیارهای ورود، به‌روش سرشماری انتخاب شدند و سپس در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. در دو گروه قبل و یک ماه بعد از مداخله، پرسش‌نامه‌ی دموگرافیک و امید به زندگی هرث توزیع شد. مداخله شامل سه جلسه‌ی آموزشی چهره‌به‌چهره درباره‌ی همودیالیز، درمان دارویی، مصرف مایعات و رژیم غذایی بود که در حین همودیالیز به بیماران ارائه می‌شد. بیماران در گروه کنترل طبق روتین، مراقبت‌های لازم را دریافت کردند. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های تی وابسته، تی مستقل و کای اسکوئر با استفاده از نرم‌افزار SPSS-16 تحلیل شدند.
یافته‌ها: یافته‌های حاصل از مطالعه نشان داد که میانگین نمره‌ی امید به زندگی قبل از مداخله در گروه آزمون 2.31 ± 17.86 و در گروه کنترل 1.89 ± 17.87 بود (0.710p= و 1.817-t=) و هر دو گروه امید به زندگی ضعیفی داشتند؛ اما بعد از مداخله، میانگین نمره‌ی امید به زندگی در گروه آزمون 4.43 ± 20.16 و در گروه کنترل 2.41 ± 17.96 بود که تفاوت آماری معنی‌داری داشت (0.001p< و 1.493t=).
نتیجه‌گیری: آموزش خودمراقبتی به افزایش آگاهی و ارتقای کیفیت مراقبت در بیماران منجر می‌شود و افزایش امید به زندگی را در این بیماران به دنبال خواهد داشت؛ بنابراین ارتقای سطح خودمراقبتی در بیماران باید همواره بخشی از مراقبت‌های پرستاری را در بر بگیرد.
نوع مطالعه: پژوهشي اصیل |
موضوع مقاله:
خود مراقبتی در بیماریهای مزمن
دریافت: 1401/9/28 | پذیرش: 1402/2/23 | انتشار: 1402/9/27
دریافت: 1401/9/28 | پذیرش: 1402/2/23 | انتشار: 1402/9/27
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |