سابقه و هدف بیماری نارسایی مزمن قلبی و پیامدهای جسمانی و روانی ناشی از آن سبب کاهش امید به زندگی بین بیماران مبتلا می‌شود؛ بنابراین، پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر یک برنامه ارتقای مهارت مثبت‌نگری بر امید به زندگی در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن قلبی انجام شده است.

مواد و روش‌‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده؛ 72 بیمار مبتلا به نارسایی مزمن قلبی بستری در بخش‌ داخلی C مرکز درمانی چمران شهر اصفهان با روش نمونه‌گیری تصادفی با استفاده از جدول اعداد تصادفی در دو گروه آزمون (36 نفر) و کنترل (36 نفر) ارزیابی شده‌اند. برنامه ارتقای مهارت مثبت‌نگری در طول ۶ جلسه انجام شده است. ابزار جمع‌آوری داده‌ها مقیاس امید به زندگی اسنایدر (SHS) بوده که این پرسش‌نامه در سه مرحله، قبل، بلافاصله و یک ماه پس از انجام مداخله توسط بیماران پاسخ داده شده‌اند. داده‌ها با نرم افزار SPSS نسخه 22 با استفاده از آزمون آماری توصیفی، آنالیز واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر و آنالیز واریانس چند متغیره تجزیه و تحلیل شده‌اند. سطح معناداری در این مطالعه 0.05 >P در نظر گرفته شده است.

یافته‌ها: بر طبق نتایج حاصل از این مطالعه میانگین نمره امید به زندگی و ابعاد آن درگروه مداخله در مرحله بلافاصله بعد و یک ماه پس از مداخله به نسبت قبل از مداخله افزایش معناداری نشان داده است (0.001>P)؛ در حالی‌ که در گروه کنترل میانگین نمره امید به زندگی و ابعاد آن در زمان‌های بیان‌شده تفاوت آماری معناداری به دست نداده است (0.05 <P).

نتیجه‌گیری: با توجه به تاثیر برنامه ارتقای مهارت مثبت‌نگری بر افزایش امید به زندگی در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن قلبی، کاربرد این مداخله برای بیماران مبتلا به نارسایی مزمن قلبی توسط پرستاران شاغل در مراکز توصیه می‌شود.