دوره 33، شماره 2 - ( بهار 1404 )
جلد 33 شماره 2 صفحات 185-173 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.IAU.KHUISF.REC.1402.020
Clinical trials code: IRCT20200504047296N1
1- گروه پرستاری، دانشکده علوم پزشکی، واحد یزد، دانشگاه آزاد اسلامی، یزد، ایران و بیمارستان امام خمینی، دانشکده علوم پزشکی اسفراین، اسفراین، ایران
2- گروه پرستاری، دانشکده علوم پزشکی، واحد یزد، دانشگاه آزاد اسلامی، یزد، ایران ،barkhordary.m@gmail.com
2- گروه پرستاری، دانشکده علوم پزشکی، واحد یزد، دانشگاه آزاد اسلامی، یزد، ایران ،
چکیده: (1615 مشاهده)
سابقه و هدف: مراقبت از بیماری دیابت، مسئولیتی مشترک میان فرد بیمار و اعضای خانواده است. مدل سیستمی نیومن، رویکرد جامعی با هدف ارتقاء سلامتی ارائه میدهد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر مراقبت خانوادهمحور مبتنی بر مدل سیستمی نیومن بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد.
مواد و روشها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی کنترلشده بود که برروی 78 نفر بیمار انجام شد. برای گروه مداخله، بر اساس فرم ارزیابی نیومن، نیازهای بیمار شناسایی و تشخیصهای پرستاری تعیین شد و آموزشهای لازم در قالب 8 جلسه، به عضو فعال خانواده، ارائه شد. پرسشنامه کیفیت زندگی، قبل و یک ماه بعد از مداخله، توسط هر دو گروه تکمیل شد. دادهها، توسط آمار توصیفی و تحلیلی در نرم افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شد.
یافتهها: میانگین نمره کیفیت زندگی، قبل از مداخله، در گروه کنترل (9.58±54.56) و گروه آزمون (8.42±49.94) بود. این میانگین، بعد از مداخله، در گروه کنترل (10.66±51.43) و در گروه آزمون (6.76±60.15) بود. بر اساس تحلیل کوواریانس، تفاوت معناداری، بین گروه کنترل و آزمون، مشاهده شد (0.001>P). همچنین، تفاوت آماری معناداری، بعد از مداخله، بین گروه کنترل و آزمون، در ابعاد عوارض بیماری و تأثیر روانی اجتماعی وجود داشت (0.001>P).
نتیجهگیری: با توجه به اثربخشی مراقبت خانوادهمحور مبتنی بر مدل سیستمهای نیومن در بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو، توصیه میشود برنامههای آموزشی ساختارمند بر پایه این مدل برای اعضای خانواده بیماران دیابتی اجرا شود. توانمندسازی خانوادهها از این طریق میتواند در نهایت کیفیت زندگی بیماران را ارتقا بخشد.
مواد و روشها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی کنترلشده بود که برروی 78 نفر بیمار انجام شد. برای گروه مداخله، بر اساس فرم ارزیابی نیومن، نیازهای بیمار شناسایی و تشخیصهای پرستاری تعیین شد و آموزشهای لازم در قالب 8 جلسه، به عضو فعال خانواده، ارائه شد. پرسشنامه کیفیت زندگی، قبل و یک ماه بعد از مداخله، توسط هر دو گروه تکمیل شد. دادهها، توسط آمار توصیفی و تحلیلی در نرم افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شد.
یافتهها: میانگین نمره کیفیت زندگی، قبل از مداخله، در گروه کنترل (9.58±54.56) و گروه آزمون (8.42±49.94) بود. این میانگین، بعد از مداخله، در گروه کنترل (10.66±51.43) و در گروه آزمون (6.76±60.15) بود. بر اساس تحلیل کوواریانس، تفاوت معناداری، بین گروه کنترل و آزمون، مشاهده شد (0.001>P). همچنین، تفاوت آماری معناداری، بعد از مداخله، بین گروه کنترل و آزمون، در ابعاد عوارض بیماری و تأثیر روانی اجتماعی وجود داشت (0.001>P).
نتیجهگیری: با توجه به اثربخشی مراقبت خانوادهمحور مبتنی بر مدل سیستمهای نیومن در بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو، توصیه میشود برنامههای آموزشی ساختارمند بر پایه این مدل برای اعضای خانواده بیماران دیابتی اجرا شود. توانمندسازی خانوادهها از این طریق میتواند در نهایت کیفیت زندگی بیماران را ارتقا بخشد.
نوع مطالعه: پژوهشي اصیل |
موضوع مقاله:
پرستاری
دریافت: 1404/2/1 | پذیرش: 1404/3/21 | انتشار: 1404/4/16
دریافت: 1404/2/1 | پذیرش: 1404/3/21 | انتشار: 1404/4/16
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |