مقدمه و هدف: ازدواج مهمترین تصمیم در زندگی محسوب شده و در ازدواج رضایت از آن از اهمیت بسزایی برخوردار است. اشتغال زنان در بیرون از منزل یکی از عوامل موثر بر رضایتمندی از زندگی زناشوئی است که این نسبت در جوامع مختلف متفاوت بوده ومتاثر از عوامل فردی واجتمائی جامعه می باشد. لذا این مطالعه با هدف مقایسه میزان رضایتمندی از زندگی زناشوئی در زنان شاغل وخانه دار شهرکرد انجام شد.

روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی –تحلیلی است که بر روی 200 زن شاغل درآموزش و پرورش شهرکرد و 200 زن خانه دار ساکن شهرکرد که به روش تصادفی انتخاب شده بودند انجام شد. ابزار گرد آوری داده ها شامل دو بخش مشخصات دموگرافیک و پرسشنامه 47 سوالی رضایتمندی از زندگی زناشوئی انریچ بودکه مستقیما توسط نمونه های مورد پژوهش تکمیل و با استفاده از آزمونهای آماری ضریب همبستگی پیرسون و t مستقل تجزیه وتحلیل گردید.

نتایج : میانگین نمره انریچ در زنان شاغل 47/24±17/ 175 ودر زنان خانه دار81/26±97/162 بدست آمد(01/0p< ).و در بررسی میزان رضایتمندی ومشخصات دموگرافیک، بین میزان رضایتمندی از زندگی زناشوئی و محل تولد و وضعیت مسکن (05/0p<) و میزان درآمد (01/0p< ) تفاوت معناداری وجود داشت. در حالیکه این تفاوت در زنان خانه دار بین زضایتمندی از زندگی زناشوئی و سطح تحصیلات و تفاوت سنی با همسر معنی دار بود(05/0p<).

نتیجه نهائی : اشتغال زنان حتی در بافت سنتی مانند شهرکرد نه تنها تاثیر سوء در رضایتمندی از زندگی زناشوئی نداشته بلکه باتوجه به تاثیر آن بر امکانات رفاهی خانواده باعث افزایش میزان رضایتمندی گردیده است.