مقدمه و هدف : ارتباط درمانی عبارت از یک ارتباط معنی‌دار و هدفمند است که پرستار با بیمار در جهت حل مشکلات او و ایجاد واکنش‌های سازگارانه در وی برقرار می کند. این پژوهش به منظور تعیین میزان بکارگیری ارتباطِ درمانی توسط پرستاران با بیماران بستری در مراکز اورژانس همدان انجام گرفت.

روش کار : در این مطالعه توصیفی، 74 پرستار در 444 ساعت مورد بررسی قرار گرفتند. داده‌ها از طریق مشاهده عملکرد پرستاران که در هر شیفت  بطریق تصادفی ساده انتخاب میشدند، کسب گردید. میزان ارتباط، شیوه ارتباط، ومیزان رضایت بیماران، با استفاده از چک لیست و یادداشت‌های مشاهده‌گر،و تکمیل پرسشنامه توسط بیماران مربوطه مشخص می‌گردید.در نهایت جهت تجزیه تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار کامپیوتری SPSS استفاده شد.

نتایج : در مجموع تعداد برقراری ارتباط بین پرستار و بیمار در این مطالعه 787 فقره ثبت شد که طی یک شیفت کمترین آن 4 بار و بیشترین آن 30 بار انجام شده است. بررسیها همچنین نشان داد که میزان رضایت بیماران از ارتباط درمانی در 5/29% موارد کم، در 6/40% موارد متوسط و در 9/29% موارد زیاد بوده است.آزمون آماری نشان میدهد  بین میزان رضایت بیماران با نسبت تعداد پرستار به بیمار در بخش مربوطه، ارتباط معنی داری وجود ندارد.

نتیجه نهایی: مجموعاً نتایج حاکی از آن است که میزان برقراری ارتباط پرستاران در بخش‌های اورژانس ما مناسب و مطلوب نیست و از عوامل مهم آن میتوان به کمبود وقت ، محیط پر استرس و عدم توجه پرستاران به اهمیت ارتباط درمانی اشاره کرد.