چکیده مقدمه: دیابت یکی از شایعترین و پر هزینه ترین بیماری های مزمن است. درمان و پیشگیری از دیابت، تا حد زیادی وابسته به احساس خودکارآمدی بیمار در خودمدیریتی و پایبندی به رفتارهای خودمراقبتی است. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر حمایت همتا بر خودکارآمدی بیماران دیابتی نوع دو انجام شده است. مواد و روش ها: در این پژوهش تجربی؛ حجم نمونه 80 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو است، که به صورت تصادفی طبقه ای نسبی انتخاب و به دو گروه تجربی و شاهد تقسیم شدند. برای گروه تجربی 10جلسه ی حمایتی آموزشی به مدت سه ماه پی در پی توسط افراد همتا برگزار شد. در حالی که گروه کنترل فقط مراقبت های معمول را دریافت نمودند. ابزار سنجش سطح خودکارآمدی؛ پرسشنامه ی خودکار آمدی در مدیریت دیابت (DMSES) بود که روایی و پایایی آن مورد تایید قرار گرفته شده بود. قبل و 3 ماه بعد از مداخله در هر دو گروه به روش مصاحبه تکمیل شد. داده ها با آزمون های آماری کای دو، تی زوج و تی مستقل آنالیز گردیدند. یافته ها: آزمون کای دو نشان داد که دو گروه تجربی و شاهد از نظر مشخصات دموگرافیک همسان بودند(05/0

p ) . آزمون تی زوجی تفاوت معناداری در سطح خودکارآمدی گروه تجربی بعد از مداخله نشان داد (001/0 >p)، در حالی که همین آزمون تفاوت معناداری را در سطح خودکارآمدی گروه شاهد نشان نداد (001/0=p). نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد؛ که برای تکمیل عملکرد مراقبین بهداشتی رسمی می توان از حمایت همتایان در بطن جامعه، بعنوان یک روش حمایتی – آموزشی تاثیرگذار و مقرون به صرفه، در جهت بهبود سطح خودکارآمدی و رفتارهای خود مدیریتی بیماران استفاده نمود.

واژه‌های کلیدی: بیماران دیابت نوع دو، حمایت همتا، سطح خودکارآمدی