مقدمه: عملکرد پرستاری به‌شدت به اثربخشی مدیران پرستاری وابسته است. یکی از بنیادی‌ترین رسالت‌های مهم آنها حفظ مستمر صلاحیت‌بالینی پرستاران در راستای نیازهای واقعی حرفه‌ای است. رشد و توسعه صلاحیت پرستار در طول دوره‌ای رخ می‌دهد که پرستاری تازه‌کار به سمت حرفه‌ای شدن می‌رود . این مطالعه با هدف تعیین تغییرات صلاحیت‌های بالینی پرستاران تازه‌کار برحسب سطوح صلاحیت رهبری سرپرستاران آنها انجام شده است.
روش کار: پژوهش حاضر، مطالعه‌ای هم‌گروهی است که در سال‌های ۱۳۹۴-۱۳۹۳ در بیمارستان‌های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شده است. در این مطالعه ۳۷ سرپرستار و ۷۲ پرستار تازه‌کار به روش سرشماری و پرستاران غیر‌تازه‌کار با حجم نمونه ۲۸۳ نفر در مطالعه شرکت کردند. برای سنجش صلاحیت ‌رهبری سرپرستار از ابزار توانمندسازی رفتار رهبری ازوکو استفاده شد. صلاحیت‌بالینی پرستاران تازه‌کار طی سه مرحله شامل شروع مطالعه، دو و چهار ماه بعد از شروع مطالعه، به‌صورت خودارزیابی و دگرارزیابی و با استفاده از پرسش‌نامه صلاحیت‌بالینی مرتوجا بررسی شد. تغییرات صلاحیت‌بالینی پرستاران تازه‌کار، برحسب سطوح صلاحیت رهبری سرپرستاران آنها طی سه مرحله بررسی شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه ۱۶ و آزمون‌های آماری کای‌دو، دقیق‌فیشر، آنالیز ‌واریانس ‌یک‌طرفه، کراسکال‌والیس، تحلیل ‌واریانس ‌داده‌های ‌تکراری و پیرسون تجزیه‌وتحلیل و همچنین ضریب خطر محاسبه شد.
یافته‌ها: میانگین نمره صلاحیت‌بالینی پرستاران تازه‌کار بر‌حسب سطوح صلاحیت‌رهبری سرپرستاران آنها در مرحله دوم و سوم تفاوت معناداری داشت (۰/۰۵>P). خطر نسبی دو ماه بعد از شروع مطالعه با ۰/۱۴۱=P، ۱/۴۰= RR و ۲/۱۳-۰/۹۲= CI معنی‌دار نبود. خطر نسبی چهار ماه بعد از شروع مطالعه با ۰/۰۰۱>P، ۱/۹۲= RR و ۲/۶۶-۱/۳۸= CI معنی‌دار بود.
نتیجه‌گیری: ارتباط مثبت معناداری بین صلاحیت ‌رهبری سرپرستاران و صلاحیت ‌بالینی پرستاران ‌تازه‌کار برحسب سطوح صلاحیت ‌رهبری سرپرستاران وجود داشت.